Breien met Jules & Julie

Ik zal het hier eens zeggen: ik kan niet breien. Baf, het is er uit! Ik kan een rijtje breien en dat is het zowat. Vraag me niet om te draaien, de gerstekorrelsteek te demonstreren of om steken op te halen. Steken laten vallen kan ik dan weer wel als de beste. Mijn breigoed krijgt daardoor meestal de stempel van breislecht. Ik vind dat jammer, heel jammer want naast de schoonheid van breigoed vind ik het breien ook heel gezellig. Pure nostalgie wanneer ik denk aan het tikken van de priemen, de bolletjes wol die wegrollen en het breistuk dat keer op keer gegroeid is als je er naar kijkt. Als ik daar dan nog warme chocomelk en verse rijstpap bij verzin ben ik net in de woonkamer van mijn grootouders. Mijn oma is een krak in breien en ze heeft die fakkel mooi doorgegeven want ook mijn mama kan goed overweg met de breipriemen. En daar stopt het dan. Voorlopig toch want ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik het ooit onder de knie zal hebben. In tussentijd blijf ik wol kopen en stop ik dat, samen met een leuk breiboek dat voorzien is van de nodige post-it’s, in de handen van mijn mama. En dat werkt verbazingwekkend goed want na een tijdje krijg ik die wol terug maar dan omgevormd in een leuk kledingstuk.

Een kleine greep uit het gecreëerde breiassortiment van mijn mama:
Een streelzacht truitje ‘Lou’

Twee truitjes ‘Charlotte’